Categorie: ACTUEEL

De voormalige Vlaamse minister van Binnenlandse aangelegenheden moet waarschijnlijk gedacht hebben ……” Kempengevoel ….Kempengevoel…..ik zal ze eens leren wat Kempengevoel is…” en hij bepaalde dat Kempen vanaf nu officieel alleen het arrondissement Turnhout was en is.

Ook de nieuwe samenwerkende bouwmaatschappijen

moesten zich daar naar richten ! En die trachtten gehoorzaam te zijn , alhoewel een sociale bouwmaatschappij dat niet had hoeven te zijn !

Dat betekende ook dat vier gemeenten buitengegooid werden omdat ze niet in het arrondissement Turnhout lagen ….Zandhoven , Berlaar , Nijlen en Heist-op-den-Berg met Booischot. Deze laatste twee hadden al meer dan tachtig jaar bewezen hoe zij steeds aan de basis lagen van vele Kempische activiteiten .

En toch werden die nu naar raden van beheer gestuurd waarmee ze nooit iets hadden te maken gehad en waar ze dus ook geen enkele woning hadden.

Verder had de minister en de meerderheid van het Vlaams parlement NIET gedacht …..

WANT en MAAR……die gemeenten waren niet de eigenaars van die honderden huurwoningen ….de eigenaar bleef de voormalige Zonnige Kempen …en in de nieuwe toestand dus de nieuwe maatschappij LeefGoed.

En nu komt de droevige waarheid om mee te lachen …..ware ze niet zo droevig .

De vier buitengegooide gemeenten zijn nu naar raden van beheer gestuurd van bouwmaatschappijen waarbij ze inderdaad GEEN ENKEL huis hebben , maar daar tegenover zijn zij bij LeefGoed , waar al hun huurwoningen zijn naartoe gegaan , wettelijk niet welkom , neen …erger nog ….mogen ze niet meer binnen …..ook al zijn de wegen waar die huurwoningen langs staan hun eigendom.

 

Toen de uitvinder van deze ongelooflijk dwaze beslissing het in de regering beu was ging hij rustig weer burgemeester worden ,en liet hij de rest achter met de gebakken peren , maar die zaten er ook niet erg veel mee in!!

Of beter toen die rest zag welke schade ze hadden aangericht en toen ze zagen dat er nog enkele mensen het statuut van private aandeelhouders hadden ,hebben ze die vier gemeenten ook dat statuut van private aandeelhouder gegeven !!!! In feite betekent dat een keer per jaar uitgenodigd worden op de algemene vergadering, maar dagelijks volgen wat er met hun huizen gebeurt …dat niet.

Om niet alles zomaar blauw blauw te laten hebben de zes ondertussen Zonnige Kempen. 2 opgericht …

En een zaak hopen wij , namelijk dat er met de huidige of met de nieuwe Vlaamse parlementsleden nieuwe en rechtvaardige afspraken zullen gemaakt worden om deze miskleun op de lossen …… het Kempengevoel is sterker dan sommigen denken !

LH

Het was de motivatie basis van een aantal kleinere gemeenten uit de Kempen einde december 1963 , dus zopas 60 jaren geleden , toen zij , gesteund door het arrondissementele ACW , een maatschappij hebben opgericht , een private onderneming ,die er ging voor zorgen dat er ook in de kleinste dorpen van de Kempen sociale huurwoningen zouden komen . Ook Booischot was een van hen , net zoals ook Bevel zich in dezelfde periode had aangesloten bij de intercommunale van de Zuiderkempen. De grens was in beide initiatieven geen arrondissementsgrens , maar de grens werd bepaald door het Kempengevoel !

En zo kreeg de nieuwe woonmaatschappij de duidelijke naam “Zonnige Kempen ” .
De maatschappij groeide en bloeide en na enkele jaren werd ze door de Nationale Maatschappij voor Huisvesting erkend als specialist die in moeilijke omstandigheden kon hulp bieden . Zo nam de Zonnige Kempen op vraag van Brussel de bouwmaatschappijen van Nijlen en Berlaar over omdat ze vond dat die gemeenten Kempisch waren , maar deed ze dat niet met de stad Lier omdat ze voelde dat daarmee een grens zou worden overschreden …

Het zelfde gebeurde met Zandhoven . Die gemeente was op een moment , al geruime tijd na de eerste staatshervormingen , nog bij geen enkele woonmaatschappij aangesloten . Het Kempengevoel zorgde ervoor dat Zandhoven met veel vreugde in de Zonnige Kempen werd welkom geheten en er op korte tijd een evenwaardig vennoot van werd. Toen dezelfde vraag van de gemeente Ranst kwam hebben wij wel hulp aangeboden maar het Kempengevoel overtuigde ons dat dat over onze grens was.
Het was door die grote eenheid van aanvoelen dat de Zonnige Kempen tot op het einde van haar bestaan floreerde en steeds aan een zeel trok en naar een en dezelfde richting , niet bepaald door enige politieke partij maar door een en hetzelfde gevoel , het Kempengevoel .
Een van de volgende dagen zullen wij zien hoe de Vlaamse regering en het Vlaamse parlement daar een einde heeft aan gemaakt…..
Louis Vuren

Het essentiële van dit verhaal stond reeds in de Gazet van Laakdal. Wij verwijzen er nu opnieuw naar omdat wij toen beloofden er nog eens op terug te komen omwille van de ongelooflijk lachwekkende gevolgen . Daar komen wij dan een van de volgende dagen op terug.

Toen verscheen er een artikel hierover omdat de aandeelhouders van de Zonnige Kempen , net zoals die van de andere bouwmaatschappijen uit de regio , op vraag van de Vlaamse regering en het Vlaamse parlement beslist hadden hun vereniging te ontbinden…. Er mee op te houden . Achteraf gezien hadden die even goed NEEN mogen zeggen.

In de voorbije december zou de Zonnige Kempen 60 jaar zijn geworden.
Zij was actief in 11 Kempische gemeenten , was de jongste maatschappij van Vlaanderen , maar had in de periode van haar bestaan de meeste sociale woningen gebouwd.
In Laakdal was zij actief in Veerle en in Eindhout.
De Zonnige Kempen werd boven de doopvont gehouden in december 1963 . Dat was nog een geruime tijd voor de fusie van Varendonk met Veerle ( 1971).
Een aantal burgemeesters van kleinere gemeenten , waar nog nooit enige sociale huurwoning werd gebouwd, kwamen dan bij elkaar, samen met het
Arrondissementele ACW en besloten samen kapitaal bijeen te brengen om ook hier sociale huurwoningen te bouwen , net zoals dat mogelijk was in grotere gemeenten .
Het duurde daarna nog een aantal jaren voor de eerste woningen klaar waren . Eindhout was dan ook Veerle nog voor , en had reeds woningen op het einde van de jaren 60. In Veerle werd de eerste realisatie die van het eerste deel van Kerkeveld , begin van de jaren 70 .
“En hoe zat het met Vorst ? “, hoor ik de nieuwsgierige lezer vragen .
Vorst had niet gewacht op dat initiatief en was tevoren al lid geworden van de oudere Geelse Bouwmaatschappij .
En ook die heeft nu opgehouden te bestaan .
Want in de namiddag na de opheffing zijn de voormalige Geelse Bouwmaatschappij , de Zonnige Kempen, de maatschappij van Herentals -Olen , de Kleine Landeigendom en twee sociale huurgenootschappen ingestapt in een nieuwe alomvattende Kempische woonmaatschappij die
de naam kreeg “LEEF GOED “ .
Al de voormalige maatschappijen met hun hebben en houden , behalve de Zonnige Kempen .
Die heeft moeten afscheid nemen van vier van haar trouwe partners….. van Zandhoven , Berlaar , Nijlen en Booischot omdat de Vlaamse Regering vond dat die niet Kempisch waren !??
Volgens die Vlaamse wijzen zijn alleen de gemeenten van het arrondissement Turnhout Kempisch en de andere dus niet.
En zeggen dat de succesvolle vereniging Kempens Landschap haar zetel in Heist-op-den-Berg heeft ……en werkt tot in Putte en tot in Wuustwezel !,
God zij dank dat Kempens Landschap structureel niet afhangt van die Vlaamse ministers en parlementairen!
Al bij al zou het wel zo moeten zijn dat de nieuwe algemene Zuid-Kempische woonmaatschappij veel meer slagkracht zal hebben ….. op voorwaarde dat de Vlaamse voogdij haar niet vleugellam maakt . Wij wensten haar toen zeker een heel mooie toekomst toe , maar wij deden ook een belofte…..Wij eindigden toen ons artikel met een postscriptum , een opmerking NA het artikel :

PS Hoe Vlaanderen de situatie heeft aangepakt in de zogezegd niet Kempische gemeenten is een verhaal apart….voor een van de dagen … wanneer wij nog eens willen lachen ……en dat gaan wij nu schrijven …….het zou lachwekkend zijn indien het niet zo dramatisch was…..

Louis Vuren.

‘Dictatuur van opiniepeilingen: steekvlampolitiek om te behagen, en de ideologie verwatert’
‘Peilingen zijn ondertussen de giftige barometers geworden van onze democratie’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Politieke partijen stemmen er hun visie, programma en beleid op af. Bij elke peiling staat het angstzweet kniehoog in de wandelgangen van de partijhoofdkwartieren.’

Elke stembusgang wordt als de moeder van alle verkiezingen in de markt gezet. Het regent ondertussen aldoor peilingen naar het stemgedrag van de kiezer, al of niet met de natte vinger onderzocht. Elk medium consulteert zijn eigen waarzeggers en politieke weersvoorspellers. Twee weken geleden publiceerden De Zondag en Knack internetpeilingen uitgevoerd door Kantar, doorgerekend naar zetelverdeling op het provinciale niveau. Het betrof een bevraging bij 1077 Vlamingen (0,02% van alle Vlaamse kiezers), verspreid over de vijf provincies. Voor West-Vlaanderen werden dus 202 of 0,02% van de 930.000 West-Vlaamse kiezers bevraagd. Tel daar de foutenmarge bij, en misschien is het wel accurater om -zoals de Romeinen- de ingewanden van vogels te raadplegen om de toekomst te voorspellen. Of je kunt je beter houden aan de wijze woorden, die vaak toegeschreven worden aan Winston Churchill: ‘Ik geloof enkel de statistieken geloofde die ik zelf heb vervalst.’

Peilingen zijn ondertussen de giftige barometers geworden van onze democratie. Politieke partijen stemmen er hun visie, programma en beleid op af. Bij elke peiling staat het angstzweet kniehoog in de wandelgangen van de partijhoofdkwartieren. Politici lopen immers gebukt onder het juk van het kortetermijndenken door de voortdurende opvolging van allerhande verkiezingen. De grote politieke partijen zijn zo afgegleden tot spuugfabrieken van ideeën op het ritme van die onderzoeken. Steekvlampolitiek om te behagen, waardoor de ideologie verwatert tot een slap sausje. Nochtans waarschuwde de Amerikaanse professor politicologie James Fishkin in 1988 al voor dit fenomeen: “Peilingen meten wat het publiek denkt als het niet denkt”. Het publiek stemt tijdens een peiling eerder gevoelsmatig dan conform de partijprogramma’s. Het wordt geleid door krantenartikelen, deugtafelgesprekken en dito amusementsprogramma’s op de treurbuis.

Wat een intense weken waren het met We Need To Talk. Panelleden en organisatoren hebben keihard toegewerkt naar 31 januari: de dag waarop de Commissie Grondwet uitsluitsel zou geven over de hervorming van de partijfinanciering. Die woensdag viel er een koude douche: In een bijzonder chaotische en zelfs gênante zitting moesten de meerderheidspartijen schoorvoetend toegeven dat er geen akkoord was. Geen enkele hervorming. Niets.

De teleurstelling bij de burgers en de organisatoren was enorm. ‘Dit is een gemiste kans. Alles lag op tafel om dit probleem eindelijk op te lossen. Alleen de politieke moed ontbrak.’ De reacties van de woordvoerders van het burgerpanel Audrey, Gino, Souad en Darlin waren frappant. ‘Burgers kwamen op zes dagen tijd tot 34 aanbevelingen. Jullie hebben na zes maanden niets. Wij hebben ons werk gedaan. Waar is dat van jullie?’

Vlak na de vergadering beschreven ook journalisten en politieke analisten de situatie in zeer harde bewoordingen: ‘Een gênante vergadering,’ volgens De Standaard, ‘Een donkere woensdag voor de Kamer,’ schreef Le Soir. In L’Avenir viel er te lezen: ‘Het gebeurt vaak dat politici burgers de les lezen. Maar het gebeurt zelden dat burgers de politici een lesje in goed burgerschap geven. Dit is precies wat de burgers van We Need To Talk hebben gedaan.’

De reacties hebben hun effect niet gemist. De parlementsleden besloten om het dossier nog niet te laten vallen. Een week later kwam de Commissie Grondwet opnieuw samen. Deze keer verliep de vergadering bijzonder constructief. Alle partijen, meerderheid en oppositie, erkenden dat het tijd was om open kaart te spelen. Ze engageerden zich ertoe om zich duidelijk te positioneren tegenover alle 34 aanbevelingen. Op basis van die tabel zal op 28 februari een publiek debat plaatsvinden in de commissie.

Zal dat tot iets leiden? Daar zal de politiek over beslissen. Maar op zijn minst zal iedereen – eindelijk – zijn kaarten op tafel leggen. En nog een positief element: door deze aanpak kan de parlementaire democratie echt haar rol spelen: een open ideeënstrijd, op basis van een duidelijk vertrekpunt, waar men in alle transparantie op zoek moet naar overeenkomsten.

De partijfinanciering is een unieke kans voor partijen om te tonen dat ze het menen als ze zeggen dat ze bereid zijn om te werken aan een betere democratie. Hopelijk laten ze die kans niet liggen.

Afspraak dus op 28 februari.